ก็เนื่องมาจากขอช้างนี่เอง เราจึงมีสำนวนอยู่ว่า “เหลือขอ” ช้างที่ดื้อสุดที่ควาญจะบังคับได้หรือควาญเอาไว้ไม่อยู่แล้ว เขาเรียกกันว่าช้างเหลือขอ เห็นทีจะต้องปล่อยเข้าป่าไป 
เอาไว้ใช้งานไม่ได้ คำนี้เองเมื่อมาใช้กับคน โดยเฉพาะเด็กที่ดื้อเกเรผู้ใหญ่ครูบาอาจารย์อบรมสั่งสอนก็ไม่เชื่อฟัง เด็กชนิดนี้เขาเรียกว่า “เด็กเหลือขอ” อนาคตของเด็กเหลือขอนั้นถ้าเป็นสมัยก่อนก็อยู่โรงเรียนดัดสันดาน สมัยนี้ก็อยู่สถานฝึกอบรมของศาลคดีเด็กและเยาวชน ถ้ายังกลับตัวไม่ได้อยู่อีก ก็ต้องเขาคุกเข้าตราง ลงท้ายที่สุดเห็นจะต้องไปอยู่แดนประหารที่เรือนจำกลางบางขวางเมืองนนทบุรีโน่นเป็นแน่
ที่มา:วิชาภรณ์ แสงมณี