ปางนิราศขาดรักมาหักร้าง
หนาวน้ำคำน้ำค้างเมื่อกลางค่ำ
จะจี้เจื้อยจักจั่นหวั่นประจำ
ที่เคยชื่นกลับช้ำไม่ฉ่ำโชย
เคยลำนำฉ่ำฉะนี้เพลงปี่น้อย
มาละห้อยขาดห้วนไม่หวนโหย
โอ้เคยดอมหอมด่วนลำดวนโดย
มาราโรยหอมร้างไปห่างเรือน
เพลงขลุ่ยครวญเพียงคลอพอคลับคล้าย
คิดว่าเหมือนว่าละม้ายก็ไม่เหมือน
สิ้นสุนทรภู่ท่านพาลสะเทือน
กลอนก็เกลื่อนกลาดกลายประกายกลอน
รำลึกคุณครุ่นคำมาคร่ำคิด
เอกสิทธิ์เอกศักดิ์เอกอักษร
เทิดท่านไว้ในสวรรค์อันบวร
กรุ่นกำจรกลอนประจำยังกำจาย
ค่อยร้อยคำเรียงคำรายความคิด
เนรมิตรเป็นวิมานประมาณหมาย
พิณสายรุ้งเริงร่ำจำเรียงราย
ร่ำระบายร่ายระบำบำบวงบรรพ์
ลือกระฉ่อนกลอนเฉิดเชิดฉายฉัน
คำกวีไหววิเวกเศกวงวรรณ
ศรีสุพรรณศิลป์เพิ่มเฟื่องเจิมพร
คือเพชรสายพรายแสงแห่งภาษา
ปลุกชีวิตปลิดชีวาพาไหวว่อน
ตะวันเรืองโรยรามารอนรอน
หวนสะท้อนให้สท้านสายธารไทย
ค่อยลอยเลื่อนวังหลังมาวังหลวง
ผลัดแผ่นดินผลัดดวงก็ร่วงได้
ยิ่งหนามเจ็บเหน็บจับคับแคบใจ
เหมือนนกไร้รังร่อยต้องลอยเรือ
แต่กาพย์กลอนไม่กลายประกายกล้า
คนนับหน้านอกในทั้งใต้เหนือ
ผลัดแผ่นฟ้าฟ้าฟื้นขึ้นเอื้อเฟื้อ
พระจอมเจิมจุนเจือเมื่อจวนเจียน
คำแปดคำเรียงคำร้อยความคิด
เป็นชีวิตเป็นประวัติฉวัดเฉวียน
ฝากคำน้อยค่อยประณตจดจำเนียร
ต่างรูปเทียนเทิดทูนท่านสุนทรฯ
ที่มา:เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์