ครั้นกรุงศรีอยุธยามหาสถาน อวสานสิ้นยุคที่สุกใส
สองราชรวมร่วมสู้กอบกู้ไทย จนสบชัยโชติชื่อบันลือนาม
ครั้นกรุงธนฯ ท้นทุกข์มียุคเข็ญ กรุงเทพฯ เด่นเป็นศรีธานีสยาม
ศักดิ์ไทยเพิ่มเสริมยศปรากฎตาม เหมือนสูรย์ยามเยือนส่องผ่องอัมพร
กรุงเทพฯ สี่ปีผ่านถึงวารเลิศ ได้บังเกิดกวีรัตน์ประภัสสร
เหมือนเกิดแก้วแพร้วพร่างกลางนคร เสริมสุนทรวรรณกรรมให้จำเริญ
แรกกำเนิดเกิดกายเด็กชาย “ภู่” ไร้ผู้รู้เร้ากันกู่สรรเสริญ
ชีวิตท่านผ่านช้ำทนดำเนิน ชาญเผชิญโชคชะตาสารพัน
เริ่มการเรียนเขียนอ่านที่ วัดชีปะขาว จนแพรวพราวเชิงวิชาภาษาสวรรค์
เริ่มหนุ่มหนักรักแท้แต่แจ่มจันทร์ เมื่อสมฝันแล้วก็เฟือนไม่เหมือนคิด
ครั้นพระพุทธเลิศหล้าฯ มาทรงราชย์ บรมนาถกรุณาประกาศิต
เมื่อวิบัติรัชกาลพระผ่านเผ้า ก็โศกเศร้าเสียรูปซูบฉวี
ต้องตกจนทนทุกข์เฝ้าคลุกคลี เป็นกวียากยับอัประมาณ
ทนเที่ยวท่องท้องถิ่นดินแดนอื่น ได้ชมชื่นห้วยหนองคลองละหาน
มากรักฉ่ำช้ำใจหลายภัยพาล จนวันผ่านเข้าสมัยวัยชรา
ได้บดินทร์ปิ่นเกล้าเจ้าสยาม ประทานความชอบตั้งเป็นฝั่งฝา
เจ้ากรมพระอาลักษณ์ ประจักษ์มา ทุกข์ยากว้าวุ่นผ่านสราญรมย์
พระสุนทรโวหารชาญอักษร ห้าปีผ่อนผ่านทุกข์พบสุขสม
วัยเจ็บสิบลาโลกสุขโศกตรม ทิ้งชื่อฉมให้สถิตนิจนิรันดร์
สองร้องปีที่ผ่านนั้นนานแล้ว แต่แสงแก้วแสนกองผ่องสีสัน
ด้วยผลงานท่านระยับคู่กัปกัลป์ เป็นมิ่งขวัญมั่นแขวนคู่แคว้นไทย
ที่มา:ภิญโญ ศรีจำลอง