คนไม่น้อยเลยที่มักวุ่นวายกับใบหน้าของตนเองจนเป็นนิสัย เราคงเคยเห็นคนที่ชอบถือผ้าเช็ดหน้าติดมือไว้เสมอ หรือเอาสิ่งที่ไม่ควรปฏิบัติเมื่ออยู่หน้าผู้อื่นมาใช้ เช่น การบีบสิว การเกา เป็นต้น ที่โต๊ะอาหารเราไม่ควรใช้ไม้จิ้มฟัน หรือตรวจดูว่ามีอะไรติดตามมุมปากหรือที่คางหรือไม่ เราต้องระลึกเสมอว่า ไม่มีใครอยากเห็นเรานั่งจิ้มฟันพร้อมกับพูดไปด้วย หรือเอากระจกขึ้นมาส่องดูหน้า หรือยิงฟันดูว่ามีเศษอาหารติดอยู่หรือไม่ ซึ่งสิ่งนี้จะต้องทำในที่ที่ไม่เป็นการเปิดเผย
ภัตตาคารจีนส่วนมากมักจะนำผ้าขนหนูชุบน้ำเย็นเหยาะโคโลจ์ญมาแจกก่อนและหลังอาหาร ท่านไม่นึกหรือว่าผ้าที่ดูขาวสะอาดกลิ่นหอมนี้ จะผ่านมือใครมาแล้วบ้าง ควรจะนำมาเช็ดที่หน้าของท่านหรือไม่
ความจริงแล้ว ผ้าขนหนูนั้น เขานำมาใช้เช็ดเหงื่อและผงที่อาจติดมือของท่านก่อนบริโภค การที่เอาผ้านั้นๆ มาเช็ดอาจเห็นได้จนชินตา และอดคิดไม่ได้ว่าผืนที่เรากำลังถืออยู่นั้น เคยผ่านมือเขามาบ้างแล้วหรือยัง
ผ้าเช็ดหน้า เป็นของใช้ ที่ควรนำออกมาใช้น้อยที่สุด ถ้าเป็นผืนที่ใช้แล้วเราควรหาไปสำรองอีกสักผืนหนึ่ง
หน้าของเรา ในตอนเย็นก่อนนอนควรชำระให้สะอาด การนำกระจกขึ้นมาส่องในเวลาอื่นจึงเป็นของไม่บังควร นอกจากมีเหตุจำเป็น เช่น มีมดเกาะอยู่บนเส้นผมและไม่มีใครปัดให้ ฯลฯ
การถ่มน้ำลายหรือขากเสลด ก็เป็นมารยาทอีกอย่างหนึ่งที่ไม่น่าดูเป็นอย่างยิ่ง เราอาจเห็นคนอื่นทำเช่นนั้น แต่ตัวเราเองก็ไม่ควรทำ
ถ้าลูกๆ ของท่านมีนิสัยชอบบ้วนและถ่มโดยไม่จำเป็น จากโรคภัย หรือโดยไม่มีสาเหตุ ก็ต้องหยุดการกระทำนั้นเสีย
ถ้าไม่ใช่เวลาเป็นหวัด จมูกกับมือของเราต้องไม่แตะกันเลย ถ้าต้องใช้ผ้าเช็ดหน้าสั่งน้ำมูกเมื่อเป็นหวัด ก็ไม่ควรนำผ้านั้นมาคลี่ดูเป็นอันขาด
การปฏิบัติต่อหน้าผู้อื่นด้วยการสั่ง บ้วน ถ่ม หรือขาก ถือเป็นการดูถูกผู้นั้นอย่างรุนแรง ควรหาที่มิดชิดที่สุดถ้าจำเป็นจริงๆ เมื่อเสร็จแล้วก็ไม่ต้องกล่าวขอโทษ เพราะจะเป็นการบ่งให้อีกคนหนึ่งสังเกตเข้าจนได้
ที่มา: จากหนังสือเรื่อง มรรยาทงาม ของ ผกาวดี อุตตโมทย์