ถ้าส่วนใหญ่ท่านอยู่โดยลำพังคนเดียว สิ่งที่อาจเกิดขึ้นได้คือนิสัยหรืออารมณ์ที่ขัดสายตาคนอื่น เพราะการระวังกิริยาท่าทางของคนที่อยู่โดดเดี่ยวไม่ค่อยจะมี
หลายคนเวลาเดินออกไปนอกห้องก็ทำปากขมุบขมิบไปเรื่อย พูดกับตัวเองจนเป็นนิสัย อารมณ์ค้างก็ยิ้มอยู่คนเดียว ผู้ที่พบเห็นและไม่รู้เรื่องที่ท่านคิดก็อาจมองเป็นอย่างอื่นไป แม้ต่อหน้าคนอื่นบางคนก็อดไม่ได้ที่จะบ่นกับตัวเองว่า
“เอ! มันหายไปไหนนะ? เดี๋ยวนึกก่อน อ้อ! แหละ เฮ้อ! คิดเสียเกือบตาย แหม! บ้าจัง ขี้หลงขี้ลืม”
จะไม่ค่อยมีการระวังบุคลิกภาพของตนนักในคนโสด หรือผู้ที่อยู่คนเดียว การแต่งกาย ผมเผ้า ก็ไม่ค่อยเรียบร้อย ชอบคิดว่าอยู่แต่ในบ้านใครจะมาเห็น เสื้อขาดก็ไม่ต้องซ่อมแซม โต๊ะนั่งที่สกปรกพรุ่งนี้ค่อยทำก็ได้ โต๊ะที่ไม่ปูผ้าปูโต๊ะก็กินข้าวได้เหมือนกัน
เมื่อคำว่าไม่เป็นไรมีมากเข้า จึงเป็นเหตุให้เกิดนิสัยเอาแต่ได้ทุกอย่างไป บ้านช่องจะรกรุงรังก็ไม่สนใจ เพราะถือว่าไม่มีใครเห็น ไม่สนใจรูปร่างหน้าตาตัวเอง เพราะไม่คิดว่าแขกจะมาหา จนกลายเป็นนิสัยที่เกาะแน่นและแยกจากความไม่เป็นระเบียบไม่ออกไปจนตาย
การร่วมโต๊ะรับประทานอาหารของผู้ที่อยู่คนเดียว มักเข้าสังคมอย่างฝืนใจ เพราะถ้าอยู่บ้านอยากทำอะไรก็ได้ไม่ต้องอายใคร ไม่มีใครคอยสังเกตว่าจะทำอะไร แต่มันไม่ได้ช่วยในการฝึกหัดให้มารยาทโต๊ะดีขึ้นเลย
ถ้ามารยาทโต๊ะถูกมองข้ามไป หรือเสื้อผ้าผมเผ้าไม่เป็นระเบียบเรียบร้อยเหมาะแก่กาลเทศะ ท่านก็อาจเสียหน้าได้ ถ้าได้รับเชิญไปในงานเลี้ยงอย่างเป็นทางการ
ท่านอาจไม่เอาใจใส่กับรูปร่างหน้าตามากนักเพราะคิดว่า คงไม่มีใครสังเกต แต่บางครั้งถ้าท่านอยากให้คนอื่นสนใจหรือชมเชยบ้าง แต่สุภาพสตรีก็ไม่ควรหยิบแป้งหรือกระจกมาส่องหน้าแตะแป้ง หรือทาลิปสติกต่อหน้าผู้อื่น หากจะทำก็ต้องขอตัวลุกไปห้องน้ำ หรือไม่ที่ไม่ใช่ต่อหน้าคน แม้จะเป็นคนในครอบครัวก็ตาม
การเอาใจใส่ต่อตนเองก็เป็นของดีอยู่ แต่ก็ต้องอยู่ในขอบเขตที่พอเหมาะ สุภาพบุรุษที่ต้องการหวีผมก็ต้องออกไปจากที่ที่มีคนอยู่ก่อน
อาจทำให้เกิดการ เบื่อคน หรือ กลัวคน หากอยู่โดยลำพังจนเคยชิน จำเป็นต้องอดทนโดยไม่แสดงกิริยาออกมาให้เขาทราบหากมีการปราศรัยกับใคร ต้องได้รับการแก้ไขหากมีการอายโดยไม่มีเหตุผล ให้คิดเสียว่าเขาก็แค่มาคุยให้เราฟัง ไม่สามารถมาทำอะไรเราได้ ถ้าคุยกับเขาไม่รู้เรื่องก็เงียบเสีย หรือพยักพเยิดไปตามเรื่องเพื่อเป็นทางออกที่ดี หากเรารู้ดีกว่าเขาก็ไม่ควรขัด ควรฟังว่าเขาพูดอะไร เพราะถ้าเขาถามขึ้นก็จะได้ตอบได้ถูก
เป็นบางโอกาสเท่านั้นที่สถานการณ์อาจบีบบังคับให้ท่านต้องอยู่ลำพัง เราอยู่ในโลกเพียงลำพังไม่ได้ โลกนี้กว้างขวางนัก ไม่ควรทำให้ใจคอของเราแคบจนเกินไป และการเป็นมิตรกับคนก็ยังต้องเป็นไปอีกมากมาย
ที่มา: จากหนังสือเรื่อง มรรยาทงาม ของ ผกาวดี อุตตโมทย์