สายจิตบอกเมื่อวันก่อนว่า
“ฉันพบวิมาลาที่โรงเรียนของเขาโดยบังเอิญแท้ๆ ไม่ทราบเลยว่าวิมาลาเป็นครูอยู่ที่นั่น เราได้คุยกันนิดเดียว ไม่สมกับที่คิดถึงเขาแทบแย่”
จึงอดไม่ได้ที่จะถามต่อว่า “ทำไมล่ะ?”
“ก็ยายสุมาลีน่ะซี จำยายสุมาลีที่พูดเป็นต่อยหอยสมัยอยู่โรงเรียนเก่าได้ไหม? นั่นแหละ เกิดไปพบเขาด้วย พอเห็นหน้าเขาก็รี่เข้ามาเลย เรากำลังคุยเรื่องของเราอยู่ก็เลยต้องเงียบ เพราะไม่ใช่เรื่องที่สุมาลีจะสนใจฟัง และไม่ใช่เรื่องที่เราควรเล่าให้เขาฟัง ตกลงวันนั้น ฉันเลยนั่งฟังเขาเล่าเรื่องของเขานี่ว่า วันหน้าจะต้องชวนวิมาลาออกไปข้างนอกสักหน่อย จะได้คุยกันให้สนุกสมใจ”
ในขณะที่เขากำลังสนทนากันเรื่องของเขา เราก็ไม่จำเป็นต้องยื่นหน้าเข้าไปเป็นส่วนเกินเลย แต่ควรจะทักทายกันในฐานะที่รู้จักกันสักสองสามคำ ถ้าเขาไม่ได้เชิญชวนให้สนทนาด้วย ก็ไม่ควรจะพาตัวเองเข้าไป
การเข้าไประหว่างการสนทนาดังกล่าวเป็นการก่อกวนความสงบสุข ไม่ใช่มารยาทที่ดี เป็นสิ่งที่หยาบคายไร้ความคิด ท่านคงจำได้เมื่อตอนยังเด็ก เวลาที่พ่อแม่กำลังคุยอยู่กับผู้ใหญ่แล้วลูกๆ พูดสอดขึ้นมา ก็จะถูกเอ็ดกันบ่อยครั้ง แต่เมื่อโตขึ้นไม่มีใครเอ็ด ก็เลยทำตัวก่อกวนความสงบต่อไปโดยไม่รู้ตัว
ท่านควรใช้ปฏิภาณสำรวจความรู้สึกของเพื่อนสองคน หรือบุคคลใดก็ตามที่ไม่ได้พบกันมานาน และเขาก็สนิทสนมชอบพอกันด้วย ว่าท่านควรทักเขาด้วยอาการแจ่มใส แต่ไม่พูดให้นานเกินไป เพื่อที่จะเปิดโอกาสให้เขาได้สนทนากันต่อไปด้วยความสงบตามลำพัง
หากมีคนใดคนหนึ่งชวนท่านเข้าไปคุย ก็ควรปฏิเสธคำชวนนั้นอย่างสุภาพ และเลี่ยงไปทำธุระของตัวท่านเองดีกว่า
แต่ถ้าเขาเชิญอย่างจริงใจ และท่านก็รู้ว่าเขาไม่มีเรื่องส่วนตัวสนทนากันต่อ ท่านก็สามารถเข้าไปร่วมสนทนาด้วยได้ไม่ผิดอะไร
ที่ภัตตาคารแห่งหนึ่ง สวัสดิ์ได้พาสุมณีไปรับประทานอาหาร เขาเลือกโต๊ะที่มีเก้าอี้เพียงสองตัวและสั่งอาหาร เมื่อบ๋อยนำอาหารมาวางบนโต๊ะแต่ยังไม่ครบทุกอย่าง ซึ่งเป็นเวลาที่สินีเดินเข้ามา เธอเดินเข้าไปคุยกับสุมณีในฐานะที่เป็นเพื่อนกัน สวัสดิ์ก็ต้องลุกให้สินีนั่งลงคุย ทั้งๆ ที่จะลงมือรับประทานอาหารอยู่แล้ว แต่ก็ต้องมาชะงักลง อาหารก็เริ่มเย็นลงทุกที สวัสดิ์ก็ยืนเกะกะอยู่ บ๋อยจึงนำอาหารจานอื่นมาวางไม่สะดวก สวัสดิ์ต้องเมื่อยขาและหิวแทบแย่ กว่าสินีจะสนทนาจบ พอสินีลุกไปอาหารก็เย็นชืดหมดทุกอย่าง สินีไม่รู้จักเลือกเวลาให้ถูกต้อง ทั้งสวัสดิ์และสุมณีจึงไม่ยินดียินร้ายกับการมาของเธอเลย
การทำตัวก่อกวนความสงบสุขเช่นนี้ เป็นการทำให้คนอื่นเบื่อหน้าเราไปเลยก็ได้
ที่มา: จากหนังสือเรื่อง มรรยาทงาม ของ ผกาวดี อุตตโมทย์