ยี่สิบหกมิถุนายนครานั้น
ตรงวันจันทร์วันดีศรีสมัย
ปีมะเมียขึ้นหนึ่งค่ำตรึงใจ
เวลาในสองโมงเช้าฟ้าพราวพรรณ
บังเกิดเด็กคนหนึ่งซึ่งแสนแปลก
เพียงวันแรกมองโลกโชคเหหัน
พ่อกับแม่เริดร้างแยกทางกัน
สมัยนั้นพระพุทธยอดฟ้าครองธานี
เมื่อเด็กน้อยเจริญวัยได้ชื่อ “ภู่”
แม่เลี้ยงดูด้วยกมลปรนสุขศรี
ให้ความรู้การศึกษามาอย่างดี
ณ วัดชีปะขาวใกล้เคียงในวัง
“ภู่” เก่งกลอนการประพันธ์ฝันสมหวัง
สามารถบอกสักวาอย่างน่าฟัง
จนกระทั่งเป็นอาลักษณ์ยอกนักกลอน
ชื่อลือชาข้าบดินทร์ปิ่นนเรศร์
ก้องทั่วเขตโลกกวีศรีอักษร
ทั้งนิราศกาพย์นิทานงานกำจร
ชื่อกระฉ่อนแต่ท่านช้ำตรมน้ำตา
ถึงท่านภู่ครูกลอนม้วยมรณ์แล้ว
แต่งานแก้วก่องระยับประดับหล้า
โลกกวีศรีสยามงามโสภา
เกียรติก้องปรากฎงานท่านภู่เอย
ที่มา:เอนก แจ่มขำ