ลิงนั้นคงจะเป็นสัตว์แพร่หลายไปทั่วโลก แม้ตามเกาะแก่งต่างๆ ก็ยังมีลิงอยู่ ชาวญี่ปุ่นเป็นชาติที่เคร่งครัดในเรื่องศีลธรรมและวัฒนธรรมมาแต่เดิม เขามีวิธีการที่จะปลูกฝังศีลธรรมให้เยาวชนหลายอย่าง มีอยู่วิธีหนึ่งที่ใช้ลิงเป็นเครื่องมือ คือทำเป็นรูปลิง ๓ ตัว เขาเรียกลิง ๓ ตัวนี้ว่าลิงฉลาด ลิง ๓ ตัวนั้นคือ
ตัวที่ ๑ ชื่อ มีซารุ ทำเป็นรูปลิงเอามือปิดตา มีความหมายว่าไม่ต้องการเห็นสิ่งชั่วร้ายต่างๆ
ตัวที่ ๒ ชื่อ มิกาซารุ ทำเป็นรูปลิงเอามือปิดหู มีความหมายว่า ไม่ต้องฟังสิ่งชั่วร้ายต่างๆ
ตัวที่ ๓ ชื่อ มาซารุ ทำเป็นรูปลิงเอามือปิดปาก มีความหมายว่าไม่ต้องการพูดสิ่งชั่วร้ายต่างๆ
ความมุ่งหมายที่ทำเป็นรูปลิงสามตัว เพื่อจะสั่งสอนประชาชนของชาติญี่ปุ่นนี้นับว่าเป็นความคิดที่ดีเหลือเกิน เพราะสิ่งชั่วร้ายต่างๆ ที่จะเข้าไปสู่จิตใจของคนเรานั้น ก็มาทางตาหู และปากของเรานี่เอง ใครก็ตามถ้าสามารถที่จะปิดหูปิดตาปิดปาก โดยไม่ให้ความชั่วร้ายต่างๆ เข้าไปแล้ว นับว่าเป็นคนที่ดีได้
จากคติของญี่ปุ่นเรื่องลิงปิดตาหูปากนี้ ทำให้คิดถึงพระเครื่องรางอย่างหนึ่งของเราที่เรียกว่าพระภควัมหรือพระปิดทวารทั้งเก้า ว่ากันว่ามีคุณในทางป้องกันศัสตราวุธทุกชนิด แต่น่าคิดว่าท่านโบราณาจารย์น่าจะคิดทำพระเครื่องรางแบบนี้ขึ้นเพื่อเป็นเครื่องสั่งสอนหรือเตือนสติศาสนิกชนให้ปิดทวารคือทางเข้าทั้งเก้าแห่งเสียเพื่อมิให้ความชั่วร้ายเข้าสู่จิตใจของเราก็เป็นได้ ถ้าเรานับถือพระภควัมในแง่นี้ ก็น่าจะเป็นผลดีมากกว่าที่จะนับถือท่านในทางอยู่ยงคงกระพันกระมัง
ก่อนจะจบเรื่องของลิง ขอให้ท่านสังเกตว่าเคยเห็นลิงหลับบ้างไหม คนที่พูดกล่อมใจคนเก่งกล่าวกันว่าสามารถกล่อมให้ลิงหลับก็ได้ จึงพูดกันว่าคนนั้นพูดจนลิงหลับ แต่ฟังไปในทำนองไม่ค่อยจะเป็นมงคลแก่ผู้ถูกกล่าวขวัญถึงนัก ไหนๆ ก็พูดถึงเรื่องลิงหลับต่อไปอีกสักนิดคราวนี้เกี่ยวกับลมด้วย เรื่องมีอยู่ว่า ลมสลาตัน ซึ่งเป็นเจ้าแห่งความเร็วและความแรง สามารถพัดพาอะไรๆ ให้ล่องลอยไปได้ง่าย ไปพบลมพัทธยาซึ่งพัดเอื่อยๆ เข้า ลมสลาตันหัวเราะเยาะว่าลมพัทธยาพัดแบบนั้น ไม่สามารถทำอะไรได้เลย ลมพัทธยาจึงว่า ท่านถือว่าท่านมีกำลังแรง ลองมาพนันกับเราก็ได้ ถ้าท่านมีกำลังจริงลองพัดลิงที่เกาะอยู่ตามต้นไม้นั้นให้หล่นดูซิ ลมสลาตันมองดูลิงที่ไต่ยั้วเยี้ยอยู่บนต้นไม้แล้วหัวเราะ บอกว่าไม่ถึงอึดใจจะพัดให้ร่วงหมด ว่าแล้วก็แผลงฤทธิ์พัดไปโดยเร็วและแรง ฝ่ายเหล่าวานรทั้งหลายพอพายุพัดมาแรงก็พากันกอดแนบนิ่งอยู่กับกิ่งไม้ ลมสลาตันพัดเท่าไรก็ไม่สามารถทำให้ลิงตกได้แม้แต่ตัวเดียว ต้องยอมให้ลมพัทธยาพัดต่อไป ฝ่ายลมพัทธยานั้นคือลมที่พัดเอื่อยๆ และมีการกรรโชกแรงเป็นบางครั้ง เมื่อพัดเอื่อยๆ พวกลิงก็พากันง่วง พอเห็นลิงง่วง ลมก็กรรโชกแรง ลิงเผลอตัวก็ร่วงหล่นลงมาจากต้นไม้เป็นแถว ลมสลาตันต้องยอมแพ้
ท่านได้ข้อคิดอะไรจากเรื่องของลม ๒ ชนิดนี้บ้างไหม
ลิงนั้น แม้ว่าสามารถฝึกสอนให้มันทำอะไรได้หลายอย่างก็ตาม แต่ลิงก็คงเป็นลิงอยู่นั่นนเอง เล่ากันว่ามีเจ้าของละครลิงคณะหนึ่ง ได้รับพระมหากรุณาธิคุณจากพระบาทสมเด็จพระปกเกล้าเจ้าอยู่หัว รัชกาลที่ ๗ ให้นำละครลิงของตนเข้าไปแสดงถวาย ละครลิงคณะนั้น แสดงได้ดีเป็นที่สพพระราชหฤทัย จึงโปรดพระราชทานรางวัลเป็นเงิน ๒๐ บาท พระองค์ทรงยื่นธนบัตรใบละ ๒๐ บาท พระราชทานให้ลิงตัวเอกในเรื่อง ขณะนั้นพระองค์ทรงพระโอสถซิการ์อยู่ แทนที่พระเอกลิงจะรับพระราชทานเงิน มันกลับจะเอาซิการ์ ซึ่งกำลังทรงอยู่นั้นตกลง พระองค์ต้องพระราชทานซิการ์ไป ลิงพระเอกรับพระราชทานแล้วไปสูบพ่นควันโขมง พอออกมาจากที่แสดงพ้นเขตพระราชฐาน พระเอกลิงถูกเจ้าของเฆี่ยนเสียเจียนตาย เพราะอดได้เงินตั้ง ๕ ตำลึง ซึ่งเป็นเงินมิใช่น้อยในสมัยนั้น
ที่มา:วิชาภรณ์ แสงมณี
นรี กินนรและกินนรีของไทยนั้น เป็นสัตว์ครึ่งคนครึ่งนก คือท่อนบนเป็นคนแต่ท่อนล่างเป็นนก บางแห่งว่ากินนรนั้นหน้าเป็นม้าตัวเป็นคน อย่างนางแก้วหน้าม้าของเราก็น่าจะเป็นพวกกินนรได้ ตามวรรณคดีของอินเดียว่ากินนรนั้นเป็นนักดนตรี และนักขับร้องของเทวดาอยู่บนสวรรค์ เป็นบริวารของท้าวกุเวร แต่ในที่บางแห่งคำว่ากินนรหมายถึงคนชั่วช้าเลวทรามก็ได้ ท่านเสถียรโกเศศเล่าว่าไทยอาหมเรียกคนเลวว่า “คมม้า” ทำให้นึกถึงคำไทยคำหนึ่งคือคำว่าหน้าม้า หมายถึงคนที่ชักจูงให้คนอื่นหลงกลให้พวกของตัวหลอกลวงเอาได้ เช่นที่เรียกกันว่าพวกต้มหมู เป็นต้น ทำไมจึงเรียกคนพวกนี้ว่าหน้าม้าก็ไม่ทราบ อาจจะหมายความถึงคนชั่วช้าเลวทรามอย่างภาไทยอาหมก็ได้ ซึ่งของเรากลายความหมายเป็นอย่างอื่นเสียแล้ว แต่คนไทยอาหมยังรักษาความหมายเดิมไว้ได้ก็เป็นได้
บอกลักษณะม้าเซ็กเธาว์ไว้ว่า “ขนนั้นแดงดังถ่านเพลิงทั่วทั้งตัว มิได้มีสิ่งใดแกมสูงสี่ศอกเศษ ได้ลักษณะเป็นม้าศึกเข้มแข็งกล้าหาญ” แต่บริวิตต์ เทเลอร์ ได้ทำเป็นคำโคลงกล่าวถึงม้าเซ็กเธาว์ไว้ ดังคำแปลที่มีผู้แปลไว้ว่า
ที่สุดเพราะมีพ่อที่ได้คัดความสมบูรณ์ความแข็งแรงชนะเลิศแล้ว แต่ผึ้งตัวสุดท้ายที่ชนะเลิศได้ผสมพันธุ์กับนางพญาผึ้งนี้ ก็มิใช่จะรอดตายเสียเมื่อไร เพราะเมื่อผึ้งตัวผู้ใส่องค์เพศเข้าไปในตัวนางพญาๆ ก็จะสลัดตัวหลุด ดังเอาองค์เพศ และอัณฑโคตรของผึ้งตัวผู้นั้นเข้าไปไว้ในท้องของตนจนหมดสิ้น ผึ้งตัวผู้ก็ถึงแก่ความตายในทันที ส่วนอวัยวะเพศที่ติดเข้าไปอยู่ในตัวของนางพญาผึ้งนั้นจะไม่ตาย และจะทำหน้าที่ผสมน้ำเชื้อชีวิตให้แก่ไข่ของนางพญาผึ้งตลอดไป เพราะนางพญาผึ้งนั้น จะออกจากรังผสมพันธุ์เพียงครั้งเดียวในชีวิต เมื่อกลับทำรังหลังจากนั้นแล้ว ก็จะไม่ออกจากรังอีก”
ถูกดาบสชื่อทุรวาสสาปแช่งให้เสื่อมศักดิ์ และปราศจากพละกำลัง รวมทั้งหมู่เทวดาทั้งหลายด้วย หากรบกับพวกอสูร ก็ขอให้พ่ายแพ้ สาเหตุที่ดาบสตนนี้จะสาปก็เพราะว่าดาบสนี้ไปรับพวงมาลัยจากนางฟ้าตนหนึ่ง มาลัยนั้นทำด้วยดอกไม้สวรรค์ พอดาบสได้กลิ่นดอกไม้สติก็วิปลาสคล้ายคนบ้า เต้นรำทำเพลงไปท่ามกลางอากาศไปพบพระอินทร์ทรงช้างเอราวัณมาก็มอบพวงมาลัยนั้นให้ พระอินทร์รับไว้วางบนเศียรช้าง ช้างได้กลิ่นดอกไม้ก็อาละวาดกระชากพวงมาลัยทิ้งและเหยียบเสียป่นปี้ ดาบสหาว่าพระอินทร์ดูถูกก็สาปเอาให้เสื่อมฤทธิ์ พวกดาบสนี้ก็แปลกไม่พอใจอะไรก็ชอบแช่งชอบสาปผู้อื่น ดังปรากฏอยู่ในวรรณคดีของอินเดียหลายเรื่อง ทำไมจึงใจร้ายอย่างนั้นก็ไม่ทราบ เมื่อพระอินทร์เสื่อมฤทธิ์ก็เกิดความเดือดร้อน เพราะรบกับอสูรกายครั้งไรก็แพ้ทุกที จึงต้องไปเฝ้าพระนารายณ์ขอให้ทรงช่วยเหลือ พระนารายณ์จึงสั่งให้จัดพิธีกวนเกษียรสมุทรขึ้น โดยเอาเขามันทรเป็นเครื่องกวน เอาพระยานาคเป็นเชือกพันไว้ ให้พวกอสูรชักทางหัวนาค พวกเทวดาชักทางหางนาค แล้วพระนารายณ์อวตารแบ่งภาคเป็นเต่าใหญ่ไปหนุนภูเขาไว้เพื่อจะให้ภูเขาตรงกวนสมุทรได้สะดวก การกวนเกษียรสมุทรคราวนั้นมีของขึ้นมาหลายอย่าง คือ